تاریخچه مکانیسمهای دفاعی
زیگموند فروید ، بنیان‌گذار روان کاوی ایده اعمال دفاعی را در سال 1894 مطرح ساخت. فروید وجود چندین مکانیسم دفاعی را قبول داشت اما عمده تمرکز وی بر واپس‌رانی بود. نخستین مطالعه جامع و منظم در مورد مکانیزم‌های دفاعی در سال 1936 توسط آنافروید در کتاب “ایگو و مکانیسمهای دفاعی” معرفی گردید.
ویژگی مکانیسمهای دفاعی
من EGO برای رهایی از اضطراب ناشی از عدم تامین نیازهای نهاد، که برآورده سازی آنها مجازات و تنبیه از سوی جامعه و وجدان را بدنبال دارد، به یک سری مکانیسمهای دفاعی متوسل میگردد. خصوصیات مشترک تمام این مکانیسمهای دفاعی شامل:
- اغلب اوقات بطور ناخوداگاه اعمال میگردند.
- معمولا با تحریف، انکار و تبدیل واقعیت توام بوده و موجب خود فریبی میگردند.
- قدرت سازگاری داشته و باعث تطابق بهتر فرد با عوامل نامساعد می‌شوند.
- استفاده مفرط از آنها نشانه ناسازگاری شخصیت است .
کارکردهای مکانیسمهای دفاعی شامل:
- محافظت از خود و ذهن خودآگاه و همچنین کاهش اضطراب، رنجش، درد، خشم، اندوه، سرخوردگی واسترس میباشد.
- آنها کمک به سازگاری و تطابق بهتر با شرایط و محیط پیرامون است. کنار آمدن با واقعیت.
- دور نگهداشتن سائق های نهاد از هوشیاری و حفظ آنها در ناخودآگاه.
- محافظت خود انگاره از خجالتزدگی و احساس گناه نزد دیگران.حفظ آبرو، اعتماد بنفس و عزت نفس نزد دیگران.
- مکانیسمهای دفاعی از دوران خردسالی آموخته گردیده و سرانجام بصورت عادت در می آیند. برخی از این مکانیسمها سازنده و انطباقی و برخی دیگر مخرب و غیر انطباقی میباشند که به آنها اشاره خواهیم کرد. استفاده افراطی و اغراق آمیز از این مکانیسمها منجر به اختلالات روانی وشخصیتی در فرد میگردند.
– استفاده از واکنشهای ناخودآگاه یا مکانیسم دفاعی یا فرآیندهای ذهنی :
این مکانیسم ها روشهایی هستند که فرد در هنگام بروز استرس بطور ناخودآگاه و غیر ارادی انجام میدهد تا خطر تاثیرات استرس را به نحوی کاهش دهد . این مکانیسم ها ذهنی هستند و تغییری در وضع عینی عامل استرس ایجاد نمی کنند بلکه تنها به فرد فرصتی میدهد تا راه حل مناسب و منطقی پیدا کند . در تمامی مکانیسم های دفاعی عنصری از خود فریبی وجود داد .