حسین منزوی
بخشی از پاورپوینت
آثار:
حنجره ی زخمی تغزل
با عشق در حوالی فاجعه
از شوکران و شکر
با سیاوش از آتش
از کهربا و کافور
با عشق تاب می آورم (اشعار سپید و آزاد)
از خاموشی ها و فراموشی ها
و…..
حسین منزوی، در قالب غزل مهارتی کم نظیر و مثال زدنی دارد. تا آن جا که عده ای، وی را بزرگ ترین غزلسرای معاصر می دانند.
برای نمونه ببینید که شاعر گرامی ما، غزل زیر را در وزنی بلند، کم سابقه و البته دشوار سروده:
در چشم های شعله ورت آن روز، چیزی فرونشسته و سرکش بود
چیزی هم از قبیله ی خاکستر، چیزی هم از سلاله ی آتش بود
وقتی که آن سرود قدیمی را، شوریده وار زمزمه می کردی
آن روز مویه های تب آلودت، در پرده ی کدام پریوش بود؟
پدر حسین منزوی، «محمّد منزوی» هم شعر می سرود.
منزوی، ابتدا وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد؛ اما این رشته را رها کرد.
سپس به رشته ی جامعه شناسی روی آورد؛ ولی رشته ی تازه اش را هم ناتمام گذاشت.
در اشعارش، عشق جایگاه ویژه و درخشانی دارد؛ آن گونه که عشقش به عشق و عشق بازی و عاشقی در سراسر ابیاتش پیداست:
عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ
که به عمری نتوان دست در آثارش برد
عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز
تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد؟!
ای شعله ی مدامم! در خرمن تمامم
وز تو زده کلامم، آتش به دفتر ای عشق!