سلامت جسمی و روانی
مقدمه مقاله
برخورداری از یک زندگی سالم و مولد و با کیفیت توام با طول عمر قابل قبول و عاری از بیماری و ناتوانی، حقی است همگانی که مسئولیت و تولیت آن بر عهده دولت ها است و پیش شرط تحقق توسعه پایدار می باشد.
برای تحقق این امر فراهم سازی امکانات و تسهیلات مناسب برای تامین سلامت جسمی ، روانی ، اجتماعی و معنوی انسان در کلیه مراحل زندگی و زنجیره حیات که از جمله حقوق طبیعی و نیازهای اساسی انسانها به شمار می رود در مکتب اسلام و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مورد تاکید قرارگرفته است .
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ضمن محوری برشمردن سلامت کامل و جامع انسان ، بهداشت و درمان را از جمله نیازهای اساسی می شناسد ودولت را مکلف کرده است تا تمامی منابع، امکانات و ظرفیت های خود را جهت تامین، حفظ و ارتقای سطح سلامت افراد کشور بسیج کند ( اصول ۳،۲۹،۴۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران).
مفهوم سلامت و داشتن تعریف مشترک از آن، درتبیین رسالت و مبانی فکری و اجرایی به ویژه درسطح کلان اهمیت اساسی دارد. سلامت در ادبیات بین المللی به صورتهای زیر تعریف شده است :
الف ) از دیدگاه سازمان بهداشت جهانی WHO
سلامت عبارتست از : ” احساس رضایت کامل جسمانی ، روانی و اجتماعی نه تنها فقدان بیماری و ناخوشی”
ب ) از دیدگاه تئوری سرمایه انسانی (Human Capital Theory)
سلامتی افراد یک « ذخیره سرمایه » است که به مرور زمان با گذر طبیعی عمر (Natural Aging) مستهلک می شود ، بیماری باعث استهلاک غیر طبیعی آن می گردد و سرمایه گذاری در سلامت (بهداشت و درمان ) این استهلاک را جبران می کند.
فهرست مطالب
مقدمه
وظایف بخش
ویژگیها
ساختار کلی
وضعیت بخش در رابطه با سند چشم انداز و سیاستهای کلی و مضامین دوازده گانه برنامه چهارم توسعه
وضعیت بخش در رابطه با سند چشم انداز سیاستهای کلی برنامه چهارم توسعه
امکانات
قابلیتها
محدودیتها
تنگناها
نقش و جایگاه بخش در تحقق اهداف چشم‌انداز
اهداف کلی
راهبردها
اهداف کمی و سیاستهای اجرایی بر بخش به حسب استان
سیاستهای اجرایی بخش بهداشت و درمان
اقدامات مهم و اساسی
پیوست شماره۱
پیوست شماره۲