تئاتر درمانی چیست؟
در اوایل قرن بیستم، دکتر ژاکوب لوی مورنو اساس نظریه سایکودرام یا تئاتر درمانی را در وین بنیان گذاشت. او در سال ۱۹۲۱ سایکو درام را «علم کشف حقیقت» نامید و موضوع آن را چنین تعریف کرد:
تئاتر درمانی نوعی کاوش علمی جهت دریافت حقیقت از طریق شیوه‌های نمایشی است، امروزه هر بار که اصطلاح تئاتر درمانی را می‌شنویم، شاید بی آن که معنای دقیق آن را بدانیم، تلفیقی از امکانات مشترک هنر تئاتر و علم روان‌شناسی به نظرمان برسد و یا تصور مبهمی از یک نوع نمایش کسل کننده و احتمالا مربوط به موضوعات روانی و یا یک شیوه درمانی تنفسی و ناکارآمد در ذهنمان ایجاد شود.
این شبهات، عموما ناشی از عدم آگاهی و اشراف مخاطبان نسبت به ماهیت و کارکرد مقوله تئاتر درمانی است. به اعتقاد مورنو، بزرگترین بیماری عصر ما، همنوایی و سازگاری اجباری است. مردم به جای این که خودشان باشند، مدام از یکدیگر تقلید می‌کنند و سعی می‌کنند نسبت به موقعیت های مختلف سازگاری یکسان و ار پیش تعیین شده ای نشان دهند. این رفتار به مفهوم مرگ خلاقیت خودجوشی و آزادی است و به همین دلیل مهم‌تریم مساله در زمان ما باید جست و جوی خویشتن و کشف هویت فردی باشد. و یکی از مهم‌ترین شیوه‌هایی که در این راه می‌تواند به بشر معاصر یاری برساند، سایکودرام یا همان تئاتر درمانی است.
تئاتر درمانی با دو عنصر عمل و مشاهده فعالانه به انجام می رسد. عمل به معنای تجسم بخشیدن به ذهنیات از طریق حرکت های نمایشی است و این کار توسط تکنیک های خاص تئاتر درمانی صورت می پذیرد ( مضاعف سازی، آیینه، جابجایی، صندلی داغ، اتاق تاریک، صندلی خالی، پری رویایی و …) مشاهده فعالانه به این معناست که در هر موقعیتی دقیقا متوجه باشیم که چه چیزی راتجربه می کنیم.
زمان در تئاتر درمانی همیشه زمان حال است حتی اگر فرد بخواهدبخش هایی از گذشته و یا اینده خود را ترسیم کند باید آن را در زمان حال به تصویر بکشد…
فهرست مطالب
تئاتر درمانی – شکل اصلی ۹
تمرکز ۱۰
مطالعه موردی : نقش بازی کردن در تئاتر درمانی (تمرکز) ۱۰
فعالیت اصلی ۱۱
خاتمه و از نقش بیرون آمدن ۱۱
از نقش بیرون آمدن ۱۱
تکمیل ۱۲
تئاتر درمانی و شیوه‌های درمان ۱۲
پیدایش تئاتر درمانی ۱۳
درمان، نمایش، تئاتر ۱۳
تئاتر بیمارستانی ۱۴
حافظه ناخودآگاه، همذات پنداری و شخصیت ۱۴
شبیه سازی ۱۵
بازی و نمایش در آموزش ۱۶
فرافکنی نمایشی ۱۶
خیمه شب بازی (عروسک بازی) ۱۷