دیابت نوع یک I (IDDM)
بخشی از پاورپوینت
دیابت
نقص در ترشح انسولین
گروهی از بیماری های متابلیک می باشد
هیپر گلیسمی
نقص در عملکرد انسولین
اسامی دیگر
Immune-mediated diabetes.
insulin dependent diabetes
type 1 diabetes
juvenile-onset diabetes
این نوع دیابت ۵-۱۰% افراد دیابتی را تشکیل می دهد
این بیماری خودایمن در نتیجه ترکیبی از:
عوامل مستعد کننده ژنتیکی
محرک های محیطی فراوان
عوامل ایمنولوژیک شکل می گیرد.
یک بیو مارکر، ویژگی است که به عنوان یک نشانگربرای شناسایی:
پروسه های طبیعی بیولوژیک
پروسه های بیماریزا
پاسخ نسبت به دارو
بیومارکرها از چند نظرابزار مفیدی برای تحقیق در باره دیابت نوع ۱هستند.
الف) روشن شدن پاتوژنز بیماری
ب) پیش گویی خطر
ج) مانیتورینگ درمان
آبشاری از آسیب های مولکولی ، سلولی و متابولومیک در پیدایش یک بیماری دخیل هستند که هرکدام از این آسیب ها می توانند منبعی از انواع بیومارکرها باشند
در رابطه با ناکامی در شناخت علت دیابت نوع ۱ و به تبع آن درمان آن ، فقدان بیومارکرهای مناسب برای شناسایی و طبقه بندی جمعیت پرخطر و نیز فقدان بیومارکرهایی برای ارزیابی تاثیر درمان است
شناسایی خطر در گروههای پرخطر معمولا دارای اختصاصیت بالاست ولی در جمعیت عمومی پایین است.
معمولا در رابطه با دیابت تیپ I در مرحله طولانی قبل از ظهور بیماری ( از استعداد ژنتیکی و واکنش های خود ایمنی تا ظهور کامل بیماری) فرصت های فراوانی برای پیشگیری و درمان آن وجود دارد.
Genetic markers
بیش از ۴۰ ژن با دیابت مرتبط هستند برخی از آنها نقش مستعد کننده و برخی نفش محافظتی دارند.
لوکوس های HLA-DR and HLA-DQ class II قوی ترین ارتباط را با دیابت نوع ۱ دارند
هاپلوتیپ های DR3/4-DQ2/8 در رابطه با استعداد ابتلا قویترین ارتباط را دارند.
در ۳۰-۵۰ % بیماران مبتلا به IDDM وجود دارند ولی تنها در ۲% جمعیت عمومی
در صورت همراهی با اتوآنتی بادیها ی خاص (IAA) تا ۷۵% خطر ابتلا افزایش می یابد.
Markers of the immune destruction of the -cell
اتوآنتی بادیها اغلب سالها قبل از بیماری در فرد دیده می شوند.
شایعترین آنها عبارتند از:
IAA
insulinoma-associated antigen-2 (IA-2)
۶۵ kDa glutamic acid decarboxylase (GAD65)
zinc transporter 8 (ZnT8)
ظهور اتوآنتی بادیهای گروه اول بیانگر خودایمنی فعال و نشان دهنده مرحله نسبتا دیر در توسعه بیماری است. این اتو آنتی بادیهازودتر از بقیه ظاهر می شوند.
بیش از ۴۰ سال است که ارتباط قوی اتوآنتی بادیهای خاص جزایر بتا با دیابت نوع ۱شناخته شده است.
وجود این اتوآنتی بادیها نشانه واکنش های خود ایمنی علیه سلولهای بتا است.
این اتو آنتی بادیها برای تفریق دیابت نوع ۱ و ۲ استفاده می شود و در طبقه بندی خطر بیماری در افراد با سابقه فامیلی و واجد ژنهای مستعد کننده کمک می کنند.
در حقیقت ، بچه هایی که واجد ۲ اتوآنتی بادی هستند در کمتر از ۱۰ سال ، ۷۰% به دیابت مبتلا می شوند ودر صورت وجود ۳ یا بیشتر اتوآنتی بادی ، حتی بدون سابقه فامیلی ، قویا دیابت در آنها پیش بینی می شود.
معمولا یکی یا بیشتر از این اتوآنتی بادیها در ۹۰-۸۵% افرادی که در ابتدا در حالت ناشتا هیپر گلیسمی نشان می دهند دیده می شود.
ژن های مستعد کننده واتوآنتی بادیهای مربوط به جزایر بتا امروزه مفید ترین بیومارکرها برای پیش گویی خطر بیماری می باشنداما اینها به چند دلیل پاسخگوی کامل نیاز های دانشمندان و پزشکان نمی باشند.
۱- ویژگی و حساسیت بیشتری لازم است تا ارزش پیشگویی مثبت آنها بیشتر شود
۲- اتوآنتی بادیها در پروسه بیماری نسبتا دیر ظاهر می شوند بنابر این ارزش آنها را در پیشگویی زودرس بیماری محدود می کند
۳- بیومارکرهای فعلی برای ارزیابی درمانی مفید نیستند چرا که برخی از آنها (اتوآنتی بادیها)در پروسه بیماری درگیر نیستند و بیومارکرهای دیگر(ژنها) در جریان پیشرفت بیماری تغییر نمی کنند.
Disease-associated Biomarkers
اندازه گیری انسولین
HbA1c
C-peptide
C-peptide
پپتید C در جریان تولید انسولین فعال از پروانسولین بیرون می رود و برای ارزیابی ترشح انسولین در یک نمونه ناشتا و یا غیر ناشتا استفاده می شود.
کاهش مقدار آن نشانه کاهش تولید انسولین و پیشرفت بیماری دیابت است.
کمک به تمایز دیابت نوع I و نوع II
مشخص کردن علت هیپوگلیسمی
چک کردن برداشت کامل تومور پانکراس(انسولینوما)؟