ترافیک
پیشگفتار
مقاله حاضر یک برنامه پیشنهادی مدون وساختاریافته برای آموزش مباحث ایمنی وترافیک و کمکهای اولیه به کودکان ونوجوانان می باشد.این برنامه با استفاده از تجربیات کشورهای ترکیه و آلمان ارائه شده است . در بخش اول مقاله , مختصری در مورد وضعیت حمل ونقل کشور ، آمار منتشره و نتایج مطالعات انجام یافته درخصوص تصادفات جاده ای و علت یابی حوادث بحث می شود .
در این فصل سعی می شود خواننده محترم را از وضعیت موجود مطلع و ضرورت آموزش برای ایشان توجیه و مفهوم شود . بخش دوم , اختصاص به ضرورت آموزش ایمنی به کودکان خواهد داشت . در این بخش با ارائه نتایج مطالعات انجام شده برروی کودکان , هدف از انتخابات این قشر به عنوان بهترین و موثرترین سطح برای آموزش مطالبی به اختصاص ارائه خواهد شد .
در بخش سوم در خصوص روانشناسی کودک بحث خواهد شد. در این بخش رفتارها و عکس العملهای کودکان در سنین مختلف در برخورد با ترافیک بررسی خواهد شد .
در بخش چهارم باتوجه به مطالب بخش سوم جدول زمانی دروس ترافیک وکمکهای اولیه قید شده و در ارائه طرح دروس ارائه خواهد شد .
در بخش پنجم , چگونگی سنجش عملکردکلاسهای آموزشی و یک نمونه آزمایشی ارائه خواهد شد.
بخش اول
مقدمه
امروزه مشکل ترافیک و مسائل مربوط به آن به عنوان یکی از بحرانهای جدی و مهم در جامعه امروز ما محسوب می شود و متاسفانه روز به روز به ابعاد بحران افزوده می شود. براساس آمار منتشره شده توسط سازمان حمل ونقل و پایانه های کشور در سال ۱۳۸۰ در بخش حمل ونقل کالا مجموعا” ۱۳ میلیون سفر با ۱۹۶هزار دستگاه خودرو باری و در بخش حمل ونقل مسافر مجموعا” ۱۳ میلیون سفر توسط ۶۵ هزار دستگاه صورت پذیرفته است . از طرف دیگر در آمار منتشره سازمان یاد شده رقم ۱۹۷۲۷ نفر کشته و ۱۱۷۵۶۶ نفر مجروح مشاهده می گردد با اندکی تاْمل و مقایسه این دو آمار می توان انتظار داشت که در هر ۱۹۰ سفر , انتظار کشته یا مجروح شده یک نفر از هموطنان را خواهیم داشت ( با فرض اینکه در هر واقعه منجر به فوت یا جرح , حداقل یک طرف حادثه از ناوگان حمل ونقل کشور باشد .)
همچنین مطابق مطالعاتی که در سال ۱۳۷۷ در کشور صورت گرفته نتایج جالب زیر مشاهده می شود:
۱- بیشترین تلفات وارده نیروی انسانی مربوط به سنین ۲۰ الی ۵۰ سال می باشد که عمده ترین بخش نیروی فعال جامعه را تشکیل می دهند.