رفتارهای انفعالی
اگر از این پس این نظر را بپذیریم که افراد مجموعاً با محیط اجتماعی خود سازگارند ، اوضاع و احوال اجتماعی و مخصوصاً فرهنگی زا متغیبرهای مستقل دانسته به مطالعه اعمال روانی گوناگون خواهیم پرداخت . البته متخصصان روان شناسی عمومی نه از وجود عوامل اجتماعی در کارکرد روانی غافل اند ونه از اهمیت اثر آنها ؛ می توان گفت که برا ی خلاص کردن خود از چنگ این عوامل به همه کاری دست می زنند و چنانچه یکی از مولفان این رشته گفته است این عوامل را عوامل مزاحم و انگل یا ((متغییرهای نامطلوب)) می دانند . در اینجا منظور سرزنش روان شناسان نیست زیرا هر عملی کاملا حق دارد موضو عهائی را برگزیند که که مایل است درباره آنها بطرح مسائل بپردازد . ولی وقتی به اوضاع و احوال اجتماعی رفتارهای توجه می کنیم مجموعه ای از آثار را می بینیم که منظماً از نظر روان شناسان عمومی دور می ماند . باری بحق می توان از روان شناسی اجتماعی اعمال روانی گوناگون سخن گفت .
چنین بنظر می سد که انفغالات بیش از اعمال نفسانی دیگر جنبه جسمانی دارند و بنابراین کمتر از بقیه این اعمال از اوضاع و احوال اجتماعی تاثیر پذیرند .وشایددر هیچ زمینه ای به اندازه انفعالات ، عقیده به (( طبیعت آدمی)) نیرومند نباشد . هنگامی که در حال هیجان یا شیفتگی تاثرات لذت والم برذهن چیره می شود مقاومت در برابر تصور بشر به معنی عام کلمه مستلزم روح انتقادی بسیار نیرومندی است . در فرهنگ ما نیز چون به سهولت تظاهرات انفعالی دیگران راتغبیروتفسیرمیکنیم امری که(( تشخیص هیجانها)) نامیده می شود ، بیواسطه به نظر می رسد و قبول این عقیده
(یعنی عقیده به وجود بشر کلی) شدت می یابد و مجموعه ای از تحقیقات آزمایشگاهی نیز که از ظهور برخی از آنها بزودی پنجاه سال می گذرد ظاهراً موید اعتقادات روان شناسی عامیانه است . در سال ۱۹۱۸ لانگفلد نتیجه تحقیق خود را درباره تشخیص قیافه هائی که یک هنر پیشه می گرفت منتشر ساخت . برطبق این تحقیق ۲۳% تشخیص ها درست بود و این تحقیق ، یعنی در سال ۱۹۱۴ ، دانشمند دیگری بنام ا . فلکی رویهمرفته به نتیجه مشابهی دست یافت . در این تحقیق نسبت تشخیص در مورد هیجانهای بسیار قالبی از نتیجه تحقیق لانگفلدبیشتر بود (وحشت ۹۹درصد ، نومیدی ۹۷درصد، غصه ۸۹ درصد)
قالبی بودن آثار خارجی هیجانها البته عاملی است که بعضی از دانشمندان روان شناسی به آن توجه داشته وسعی کرده اند اوضاع و احوال واقعی را مورد استفاده قرار دهند . مثلاً کسانی مانند فرویس ویتمن یا هواین و کاتزدر تائید این فرضیه که هر کس قادر است دست کم به تقریب ، مدلول اثر خارجی هیجان را در روی چهره در اوضاع و احوال زندگی تشخیص دهد توانسته اند شواهدی بدست دهند . مع هذا نباید در نتیجه گیری شتاب کرد و و فیزیولوژی مارا از نتیجه گیری عجولانه برحذر می دارد و نابسامانی و بی نظمی جسمانی و بسیج شدن منابع نیروزا هنگام دست دادن هیجان اموری پیش پا افتاده است (کانن) . در آزمایشهای عالی لاندیس که افراد را با اوضاع انفعالی و هیجانی واقعی مواجه ساخت تشخیص درست عموماً ناچیز و تشخیص نادرست بسیار بود . مثلاً کسی موش صحرائی زنده را با چاقوی کند شده ای سر می برید ، ۴۷% داروئی که فقط حرکات صورت این شخص را می دیدند حالت شادی را در او تشخیص می دادند یا شخص دیگری دست خود را در ظرفی که در آن قورباغه زنده ای گذاشته شده ، می برد ، ۳۸% داوران از روی تغییرات صورت در او احساس مادری تشخیص می دادند شرمننیز در مطالعات خود اشخاص را وادار کرد از روی تغییرات صورت کودکان خردسال ، حالات هیجانی آنان را تشخیص دهند و از این راه تاثیر اوضاع و احوال در تعبیر و تفسیر آثار خارجی هیجان را روشن ساخت و نشان داد که حکم در این باره ، به اوضاع و احوال چه حقیقتی و چه مفروض بستگی دارد . در واقع ، آثار خارجی هیجانها در حکم زبان است .