بی توجهی والدین نسبت به پیشرفت تحصیلی دانش آموزان
تعدادی از والدین در شهرها و اکثر والدین در روستا به علل مختلف از قبیل علل اقتصادی و معیشتی نسبت به پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خود نقش بی طرف ایفا می کنند و نسبت به آن بی توجهند . و این حالت در حالی است که اگر والدین در این زمینه توجه بیشتری نمایند ، قطار پیشرفت جامعه که موتور اصلی آن دانش آموزان هستند با سرعت بیشتری به حرکت خود ادامه خواهد داد و با نقایص کمتری روبرو خواهد شد .
نقش خانواده در پیشرفت تحصیلی بالاخص در درس ریاضیات
تحقیقات متعدد نشان می دهد که پیشرفت تحصیلی دانش آموزان که والدین آنها افرادی آگاه و باسوادند و بهتر به راهنمایی آنها می پردازند بیشتر است . والدین با شناخت بیشتر از شیوه های صحیح تعلیم و تربیت بهتری می توانند به یاری فرزندان خود بشتابند .
راهنمایی تحصیلی به معنی انجام دادن بخشی از کارها و تکالیف دانش آموز نیست . کمک به او به این طریق باعث می شود تا او نتواند بخشی از مطالب را به خوبی بیاموزد .
نکته دیگر در این زمینه این است که عده ای فکر می کنند حفظ کردن مطالب ریاضی یا درس دیگر و یا رونویسی به تنهایی تکالیف مهمی است . در صورتی که هدف اساسی آموزش و پرورش ، ایجاد و پرورش خلاقیت و قدرت تجزیه و تحلیل در دانش آموزان است . متأسفانه یکی از مشکلات اساسی نظام آموزشی تأکید بیش از حد بر روی پرورش حافظه و حفظ کردن است .
باید به دانش آموزان کمک کرد تا مطالب درسی را خوب بفهمند و بتوانند به زبان خودشان بیان کنند . مهمترین نقشی که والدین در زمینه راهنمایی تحصیلی فرزندان خود می توانند داشته باشند ایجاد محیطی آرام و مساعد برای مطالعه و انجام تکالیف است . یادگیری در شرایطی بهتر صورت
می گیرد که در آن محیط آرام باشد و محرکهای مزاحم از جمله تلویزیون ، بازی سایر کودکان و سروصداهای دیگر کمتر باشد .
همچنین والدین می توانند به جای خرید اشیای غیر ضروری برای دانش آموزان کتابهای کمک درسی ، غیر درسی و وسایل کمک آموزشی تهیه کنند .
سرانجام والدین باید سعی کنند با دادن مسئولیتهای مختلف در حد توان دانش آموزان احساس مسئولیت پذیری و عزت نفس آنها را تقویت کنند . تا نسبت به تدریس معلم نیز احساس مسئولیت کرده ، و تکالیف خود را درست تر انجام داده وقت بیشتری را صرف یادگیری کنند .
تأثیر آموزش پیش دبستانی در پیشگیری از شکست
در مبارزه با مسئله شکست تحصیلی ، آموزش و پرورش پیش دبستانی ، چه از لحاظ روانی و چه از لحاظ پرورشی نقش اساسی دارد . رشد جسمی و روانی کودک از آغاز تولد تا ۶ سالگی ، با آهنگی سریعتر از سالها و مراحل بعد انجام می گیرد . در ۳ سال اول زندگی شبکه اعصاب و مغز کودک که البته متأثر از عوامل زیست شناختی و روانی است ، به سرعت نمو می کند . شوق یادگرفتن و آموختن در این سنین جلوه ای خاص دارد . ولی شکوفایی آن وابسته به محیط خانوادگی و محیط آموزشی مدرسه است . در این سالها کودک بسیار کنجکاو است . ولی اگر به پرسشهای او پاسخهای قانع کننده ای داده نشود ، به تدریج کنجکاوی او پژمرده می شود .
آموزش و پرورش پیش از مدرسه ، تفاوتهای ناشی از محیط اجتماعی و فرهنگی را که خود زمینه شکست تحصیلی را فراهم می کند ، تخفیف می دهد .
بسیاری از بررسیها نشان می دهند که کودکانی که پیش از ورود به دبستان در کودکستان تحت تعلیم و تربیت بوده اند ، در پایه های اول دوره ابتدایی نسبت به سایرین پیشرفت تحصیلی بیشتری دارند .