نام پدر بزرگ امام حسن عسکری

امام حسن عسکری

نام پدر بزرگ امام حسن عسکری ابو محمد حسن بن علی عسکری علیهماالسلام (۲۳۱ یا ۲۳۲ – ۲۶۰ ه.ق) یازدهمین امام شیعیان است. ایشان فرزند امام هادی (علیه السلام) است. و پس از شهادت پدر بزرگوارشان در سال ۲۵۴ هجری به امامت رسیدند. سالهای امامت ایشان در شهر سامرا و غالبا تحت کنترل شدید خلفای عباسی سپری شد. به نحوی که ارتباط آن حضرت با شیعیان بسیار محدود و تنها به وسیله وکیلان خاص آن حضرت بود. آن حضرت در سال ۲۶۰ هجری به وسیله زهری که به دستور معتمد عباسی به ایشان خورانده شد به شهادت رسیدند. امام عسکری (علیه السلام)، پدر حجت خدا بر زمین، امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه) می باشند.

ولادت

منابع غالبا ولادت آن حضرت را در ربیع الثانی سال ۲۳۲ در مدینه گفته اند، اما در روز آن اختلاف دارند. روز دهم یا هشتم یا چهارم ربیع الثانی تاریخهایی است که ذکر شده است. ابن خلّکان تولد ایشان را روز پنجشنبه یکی از ماههای سال ۲۳۱ دانسته . و قول دیگری را نیز که ششم ربیع الآخر سال ۲۳۲ می‌باشد، نقل کرده است. منابع نام مادر آن حضرت را حُدَیث یا حدیثه گفته اند.[۷] برخی منابع نیز سلیل را به عنوان نام مادر ایشان مطرح نموده اند که ممکن است لقب او باشد. در ستایش این بانو در روایتی از قول امام علی النقی علیه السلام آمده است. سلیل مسلولة من الآفات و العاهات و الأرجاس و الأنجاس (سلیل از آفتها، گزندها، پلیدیها و ناپاکیها محفوظ است.

کنیه و القاب

کنیه آن حضرت «أبو محمد» است و این کنیه را امام هادی علیه السلام بر ایشان نهاده اند. که اشاره به این دارد که فرزند آن حضرت امام منتظر است. که روایات ائمه پیشین ایشان را همنام پیامبر معرفی نموده بودند. القاب آن حضرت که هر کدام آینه ی صفات برجسته و والای ایشان است، عبارتند از.

شمایل امام

احمد بن عبیدالله بن خاقان، خصوصیات ظاهری و رخسار حضرت را چنین توصیف می کند. امام عسکری، گندمگون، درشت چشم، نیکو قامت، خوبروی و خوش اندام بود و هیبت و جلالی تمام داشت. همچنین گروهی رخسار امام را گندمگون مایل به سپید دانسته اند.

دوران کودکی

هنگامی که امام حسن عسکری علیه السلام در دوران طفولیت به سر می برد. متوکل پدرش امام هادی علیه السلام را به شهر سامراء منتقل نمود و لذا آن حضرت از کودکی در سامرا بودند. از داستانی که از دوران کودکی آن حضرت نقل شده است مشخص می گردد. که آن حضرت از همان ابتدا از علمی الهی برخوردار بوده اند. روزی شخصی امام حسن عسکری علیه السلام را در آن هنگام که کودک بود مشاهده کرد. که در کنار عده ای از کودکان که بازی می کردند ایستاده است و گریه می کند. او پنداشت که امام بخاطر نداشتن بازیچه ای که در دست کودکان دیگر است. می گرید، از این رو نزد حضرت رفت و گفت: «ناراحت نباش، ای پسر رسول خدا! من برایت یک اسباب بازی می خرم!». آن حضرت ناراحت شده و گفت: ما را برای بازی نیافریده اند. آن مرد حیرت کرد و گفت: پس برای چه آفریده اند؟ فرمود: برای دانش و پرستش. مرد با تعجب پرسید: از کجا این را می گویی؟ فرمود: زیرا خداوند فرموده: «أفحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الینا لا ترجعون. آیا گمان می کنید که شما را بیهوده (و برای بازی) آفریده ایم و شما به ما بازگشت نمی کنید؟. … او گفت: «با آنکه کودک هستی و گناهی بر تو نیست چرا اینگونه منقلب هستی و از خدا می‌ترسی؟». حضرت فرمود: مادرم را دیدم که می خواست با چند قطعه هیزم ضخیم آتشی بر پا کند. پس برای روشن کردن آن هیزم های بزرگ، هیزمهای کوچکی را روشن کرد. گریه من از این جهت است که مبادا ما جزئی از آن هیزم های ریز و کوچک دوزخیان قرار گیریم!».

---